‘Dat je niet hebt gewonnen, wil niet zeggen dat je hebt verloren.’ Het waren de wijze woorden die mijn vader ooit uitsprak na een nederlaag. We schrijven een waterkoude ochtend in februari, 1996. Zo’n ochtend dat het dauw nog bevroren op het veld stond en de leren knikkers zo lekker met een klets uiteenspatten op je billen. Met de D5 van Sportclub Genemuiden hebben we zojuist klop gehad van Tollebeek D1. De jeugdige polderbewoners lieten er geen gras over groeien en stuurden ons met een pijnlijke 13-4 weer terug naar de tapijtstad.
Waren wij dan zo slecht? Mwoah. De D1 van Tollebeek bestond uit drie zogenoemde dispensatiespelers. Omdat ze daar destijds niet genoeg spelers hadden om een C-Elftal op te richten, mochten deze jongens nog meedoen met hun jongere clubgenoten. Alleen, die gasten waren letterlijk twee koppen groter dan ons. Het zou me niks verbazen wanneer die gozers op de brommer naar het sportpark kwamen. Stom toevallig stond er eentje op doel, eentje op het middenveld en eentje in de spits. Dat waren in de eerste helft ook de enige drie spelers van Tollebeek die de bal aangeraakt hebben. Ruststand? 12-0 voor Tollebeek.
Met het lood in de schoenen betraden we het veld om aan te treden voor de tweede helft. Tot onze stomme verbazing waren de drie Tollebeekse reuzen er niet bij. Omdat de B1 te weinig spelers hadden, moesten die gasten met hun mee. En ach, ze stonden toch al met 12-0 voor. Voor ons werd de tweede helft een wedstrijd op zich, we konden ons nu weer meten met spelertjes van onze eigen leeftijdscategorie. We wonnen de tweede helft met 1-4, waardoor de einduitslag 13-4 werd. Na die wedstrijd sprak mijn vader díé woorden: ‘Dat je niet hebt gewonnen, wil niet zeggen dat je hebt verloren.’
En zo is het ook met Bente. Bente vloog vrijdagavond uit The Voice Kids. Waar ik het nog steeds niet helemaal mee eens ben, maar dat kan ook komen dat ik licht chauvinistisch ben. In een vlaag van verstandsverbijstering heb ik met een handvol vrienden nog getracht om het adres van Sanne Hans te achterhalen, maar net op het moment dat we met brandende fakkels en hooivorken de auto in wilden stappen, kwamen we tot de conclusie dat het niet veel zou uitmaken. Hoogstwaarschijnlijk zou Bente het door deze actie juist uitmaken met ons als fans. Dat wilden we ook niet.
En voor ons maakt het ook niet uit of ze wint, of verliest. Muziek is namelijk geen wedstrijd, maar een gevoel.