De nacht van twaalf op dertien augustus, 1993. Nah, ze leggen de sinterklaascadeautjes hier toch ook altijd neer? Uiterst voorzichtig kruip ik over de zolder, onderweg stoot ik zowel mijn linker voet als mijn rechterknie aan een stoel die al zo lang ik het me kan herinneren staat te verstoffen…Lees meer
Voor het stoplicht ging ik weer eens helemaal op in de muziek, toen er iemand op het zijraampje tikte met de vraag of alles wel goed ging.
De magie van de nacht die langzaam overgaat in de dag, waarin het schouwspel plaatsvindt van tientallen brommers die zonder uitlaat voorbij komen jakkeren
“Zo, Nick, dat is even geleden hè, wat kan ik voor je doen?”
Dit is een bedankje aan Joke. Geen grap.
Nee, een stukje traumaverwerking, dat moest en zou er komen. En dat kwam er. Zaterdag 16 juni zal voor Nick Hoekman de boeken ingaan als de dag dat Foo Fighters haar belofte kwam inlossen om af te rekenen met het gebroken benen debacle uit 2015.
Waldemar was een knuffel zoals er nu nog zoveel van zijn, zacht, roze en doorweekt van het kwijl.
