Er was eens, een kroeg in Genemuiden. Daarin troffen een – voor elkaar op dat moment redelijk onbekende – man en man in wording elkaar stomtoevallig aan de bar, waarna het gesprek stomtoevallig op Foo Fighters kwam. De rest is geschiedenis.
Nou ja, ook niet helemaal. Want de man en man in wording trokken in 2015 al met een bijzonder gezelschap naar Pinkpop, waar de almachtige Dave Grohl met zijn clubje zou neerstrijken om het Limburgse Landgraaf op zondagavond te doen trillen op haar grondvesten. De voormalig drummer van Nirvana besloot uiteindelijk om op vrijdagavond zijn been te breken in Zweden. Verder was het wel gezellig.
Nee, een stukje traumaverwerking, dat moest en zou er komen. En dat kwam er. Zaterdag 16 juni zal voor Nick Hoekman de boeken ingaan als de dag dat Foo Fighters haar belofte kwam inlossen om af te rekenen met het gebroken benen debacle uit 2015. Misschien werd er na de eerste klanken door andere aanwezigen uit de groep zelfs stiekem gehuild, maar er is besloten om dit voor onszelf te houden. U weet wel, wat happens op Pinkpop, stays op Pinkpop.
De voorgaande edities bivakkeerden we op een mini-boerderij-camping. Dat klinkt heel knus, maar de desbetreffende boer was zo slim om drie aangrenzende weilanden toe te voegen aan zijn mini-boerderij-camping. Wat het geheel tot een volwaardige festivalcamping wist te maken. Inclusief partybussen met ghettoblasters waaruit Slayer komt zetten, wildplassende mensen en dingen in het doucheputje waarvan ik de afkomst niet wil weten.
Helaas was deze camping voor deze editie al volgeboekt, dus kwamen we terecht op een mini-mini-boerderij-camping. Wat. Een. Rust. Geen aggregaten die als hitsige hyena’s in je nek lopen te hijgen, geen metershoge bouwlampen die ’s nachts je bioritme om zeep helpen, geen lallende en wildplassende mensen, geen ghettoblasters met Slayer. Gewoon rust, reinheid, regelmaat. Limburg op zijn mooist. Op dit soort momenten besef ik me opeens dat ik toch wel oud word. Of eigenlijk, ben.
Goed, het concert. Mijn goede vrienden van VPRO 3voor12 waren niet heel enthousiast, onterecht vond ik. Maar ik ben ook niet geheel objectief, true. Zie het als een tekening die je driejarige zoontje maakt, ik ben hierin de vader van het zoontje dat Foo Fighters heet en vind het geweldig. Wanneer je de liefde niet voelt, kan het anders overkomen. Oké, op één puntje moet ik ze wel gelijk geven: er werden een viertal covers gespeeld. Niet nodig, had er gewoon nog een paar oude rammers van het debuutalbum ingegooid. Persoonlijke mening.
Het mooiste aan concerten, is toch vaak dat je bepaalde nummers ineens een stuk meer gaat waarderen. Neem ‘Best Of You.’ Vond ik altijd een mwoah track. Als ‘Everlong’ van alle Foo Fighters hits zeg maar de Edwin van der Sar onder de keepers van Oranje zou zijn, dan vond ik ‘Best Of You’ een Ed de Goeij. Niet heel slecht, maar ook niet zo leuk dat je er een poster van op je kamer gaat hangen of vrijwillig opzet via Spotify.
Wauw, dat is na het Pinkpop optreden wel even veranderd. Ed de Goeij is Maarten Stekelenburg geworden en sindsdien draai ik hem dagelijks. Vinden de buren ook leuk.
En dan nog even over het festival zelf, Pinkpop is het instap festival bij uitstek. Mocht je jezelf afvragen of zo’n muziekfestival iets voor je is, maar je twijfelt een beetje? Dan is Pinkpop een uitgelezen mogelijkheid om dit even een dagje te testen. Vind je het leuk? Het hele weekend is een mooie next step. Vind je Pinkpop iets te doorsnee? Dan kun je het prima uitbouwen naar Lowlands, Zwarte Cross, Best Kept Secret, Sziget of Rock Werchter. Vind je het hele festival-gebeuren drie keer niks? Wees niet getreurd, dan kun je altijd nog een dagje naar de Libelle Zomerweek. Of, desnoods, een lang weekend naar Center Parcs.