Rond kerstmis verandert de lokale buurtsuper in een jungle vol geflipte huisvrouwen. Vrouwen die hun afgeladen winkelwagentje gebruiken als botsauto en daarmee als een legertank door de paden manoeuvreren, ware het hun laatste dag op aarde. Alsof er nooit meer een feestdag komt. Alsof er überhaupt nooit meer een nieuwe dag komt.
Zodra Sky Radio tweeënzeventig kerstliedjes per
uur begint uit te spuwen, gebeurt er iets in het brein van het vrouwspersoon.
Vanuit het niets ondergaan zij een gedaanteverwisseling. Ze transformeren
ineens van moeders met een kort pittig kapsel, naar gemuteerde, bloeddorstige
zombies. Nog steeds met een kort, pittig kapsel. Op zoek naar gourmetschotels.
Gourmetschotels voor kerstavond, gourmetschotels voor eerste kerstdag en gourmetschotels
voor tweede kerstdag. Zoals een seriemoordenaar door de nacht struint op zoek
naar donkere steegjes om een prooi te verslinden, zo loeren deze theekransjes
van middelbare leeftijd in de gangpaden naar ragoutbakjes in de vorm van een
kerstster of naar dennenboom gevormde kerststollen.
In de volksmond wordt wel eens gezegd dat samen
in de auto op vakantie naar landen als Frankrijk of Spanje dé ultieme
relatietest is. Ik denk dat – zeker voor ons mannen – de situatie zich voordoet
dat je met je vrouw mee moet naar de supermarkt om kerstinkopen te doen, dit
minstens zo slecht is voor je relatie. Jaarlijks worden er honderden honden
achtergelaten in het bos, vastgeknoopt aan een boom. Over het aantal vrouwen
die met een volle winkelwagen op de parkeerplaats door hun man worden
achtergelaten, is niks bekend. Naar verluidt zijn dit er honderden, zo niet,
duizenden. Het oude ‘pakje sigaretten halen’ is ingehaald door ‘schat, als jij nou
even de boodschappen van de lopende band in het karretje legt, dan pak ik de
auto vast’. Inderdaad, de auto wordt gepakt. Op weg naar een eenzame kerst op
een versleten bungalowpark met Poolse arbeiders.
Vanochtend moest ik boodschappen doen. Het kon
niet anders. Een tsunami van geluid kwam mij tegemoet. Kakelende mensen die nog
snel even via de telefoon hun boodschappenlijstje met het thuisfront doornemen,
het geroezemoes tussen stellen over welk merk bier er ingeslagen moet worden,
met daar tussendoor flarden van Chris Rea die in de auto onderweg naar huis is,
een meisje wat kerstliedjes speelt op een piano en het geluid van tientallen
winkelwagentjes. Winkelwagenwieltjes die piepend tot stilstand komen en een
file vormen voor kassa drie.
In de file met winkelwagentjes komen zo’n beetje alle huisvrouwen tot de conclusie dat ze de créme frâiche of dragonazijn zijn vergeten. Lichte paniek slaat toe, via hun mobiel checken ze snel of er écht créme frâiche of dragonazijn nodig is. Volgens Google wel. Waarna het wachten in de rij oploopt tot Efteling-achtige proporties. Het enige wat ik nog mis, is een bordje waarop ‘de wachtrij bedraagt hier nog vijfenveertig minuten’ te lezen valt. Op de achtergrond hoor ik Youp van ’t Hek zingen over Flappie, die gevild in het fietsenschuurtje hangt. Zelden ben ik zo jaloers geweest op een konijn wat gevild in het fietsenschuurtje hangt.